⦁    Rodzaje i sposoby pomiarów wilgotności podłoża
⦁    Skutki aplikacji posadzek na zawilgoconym podłożu
⦁    Związek między wodoszczelnością a paroprzepuszczalnością posadzek

Eksperci marki Flowcrete, wiodącego producenta i dostawcy wysokiej jakości posadzek żywicznych, przedstawiają podstawowe zagadnienia związane z wilgotnością betonowego podłoża, na którym wykonuje się tego typu powłoki.

Wilgotność wagowa procentowa, bezwzględna i względna

Najczęściej określaną wilgotnością w budownictwie jest wilgotność wagowa procentowa, podawana w % H2O. Wilgotność wagowa przedstawiona w gramach na jednostkę badanej objętości to wilgotność bezwzględna. Natomiast wilgotność względna jest wyrażona przez stosunek rzeczywistej, zmierzonej zawartości wody w badanej próbce do maksymalnej zawartości wody w próbce całkowicie nasyconej. Dla przykładu – z całkowitym, tj. 100% nasyceniem wodą bloczka betonowego mamy do czynienia wtedy, kiedy nie jest już możliwe dalsze jego nasycanie, o czym świadczy skraplanie wody na jego powierzchni.

Przy wyliczaniu wilgotności względnej pojawia się trudność w przyjmowaniu prawidłowej wartości całkowitego nasycenia materiału ze względu na to, że jest ona w dużym stopniu zależna od jakości betonu, jego klasy, temperatury, a także temperatury i wilgotności powietrza. Z tego powodu częściej samodzielnie oblicza się wilgotność wagową, przy czym najprostszym rozwiązaniem jest użycie elektronicznego przyrządu sprawdzającego wartość wilgotności względnej. 
Wymagania dotyczące wilgotności dla podłoża betonowego pod posadzki Flowcrete wynoszą odpowiednio:
⦁    do 75% w przypadku wilgotności względnej podłoża, zgodnie z normą BS 8204;
⦁    do 5% w przypadku wilgotności wagowej, określanej za pomocą przyrządu elektronicznego typu Tramex.

Metody badania wilgotności betonowego podłoża

Wspomniana wyżej metoda elektroniczna polega na zastosowaniu urządzeń działających na zasadzie kontaktowej (przyłożenia do powierzchni betonu). Jest to metoda najwygodniejsza i najłatwiejsza w stosowaniu, ale nie sprawdza się w przypadku dużej ilości zbrojenia stalowego w betonowym podłożu.

Z kolei metoda suszarkowo-wagowa, inaczej grawimetryczna, to najdokładniejsza metoda pomiaru wilgotności wagowej, wykonywana wyłącznie w warunkach laboratoryjnych.

W tej metodzie wilgotność wagowa liczona jest ze wzoru:  , gdzie:
X – wilgotność wagowa próbki,
m1 – masa próbki świeżej,
m2 – masa próbki po wysuszeniu w temp. 105oC przez 30 min.

Metoda karbidowa (CM Gerät) wykorzystuje proces chemiczny rozpadu węglika wapnia (karbidu) w wodzie zawartej w próbce betonowego podłoża. Podczas reakcji powstaje acetylen powodujący wzrost ciśnienia w stalowej butli wilgotnościomierza. Metoda karbidowa posiada własną skalę CM.

W ramach metody tzw. prostej budowlanej na powierzchni podłoża betonowego rozkłada się i przykleja folię budowlaną o wymiarach ok. 1 x 1 m i pozostawia na kilkanaście godzin. Po upływie tego czasu na folii nie powinno być żadnych oznak zaparowania, skroplenia, a powierzchnia podłoża powinna mieć taki sam kolor, jak przed badaniem, czyli ten sam kolor, co pozostała powierzchnia, nie zakryta folią.

Skutki układania posadzki na zawilgoconym podłożu

Warunek, aby wilgotność wagowa betonu nie przekraczała określonej wartości jest kluczowy. Nieprzestrzeganie zaleceń dotyczących wilgotności podłoża w przypadku posadzek wykonywanych z żywic syntetycznych może skutkować późniejszym zniszczeniem posadzki. Do uszkodzenia posadzki pod wpływem wilgoci dochodzi najczęściej dwuetapowo – podczas sieciowania, tj. podczas wiązania chemicznego żywicy syntetycznej, oraz podczas późniejszej eksploatacji. Przykładowe rodzaje zniszczeń posadzki żywicznej ułożonej na zawilgoconym podłożu to pęcherze, odspojenia, rozwarstwienia, spękania, złuszczenia, przebarwienia i zmatowienie.

Właściwości posadzek żywicznych w zakresie szczelności

Posadzka żywiczna stanowi zewnętrzną, wierzchnią warstwę podłogi, która służy m.in. do zabezpieczenia konstrukcji budynku przed czynnikami działającymi z zewnątrz – stąd biorą się wymagania szczelności dla posadzek.

W przypadku posadzek żywicznych Flowcrete przepuszczalność wody, badana w teście Karstena, jest zerowa. Z tym parametrem, czyli wodoszczelnością, wiąże się ograniczona paroprzepuszczalność posadzek żywicznych, a więc ich „oddychalność”.

Paroprzepuszczalność posadzki to zdolność posadzki do odparowania nadmiaru wody przenikającej do niej z podłoża betonowego. Im wyższa paroprzepuszczalność materiału, tym niższa jego gęstość po związaniu i budowa kanalikowa, bardziej zbliżona do struktury pumeksu.

Zgodnie z normą PN-EN 1504-2 przepuszczalność przez posadzkę pary wodnej (paroprzepuszczalność), określona jest w trzech klasach:
– Klasa I, Sd < 5 m, posadzka paroprzepuszczalna,
– Klasa II, 5 m < Sd < 50 m,
– Klasa III Sd > 50 m, posadzka nieprzepuszczalna dla pary wodnej.

Współczynnik Sd oznacza grubość w metrach nieruchomej warstwy powietrza, która postawiłaby identyczny opór dyfuzyjny jak badana próbka posadzki. Dla przykładu posadzka parkingowa Deckshield ID posiada zdolność paroprzepuszczalności na poziomie Sd = 22,4 m, a dla folii paroizolacyjnej współczynnik Sd wynosi > 200 m.

Wymagania dotyczące wilgotności podłoża betonowego pod posadzki żywiczne zawsze wiążą się z parametrami tych systemów – wodoszczelnością i oddychalnością. Jeżeli poziom wilgotności podłoża jest zbyt wysoki, należy je dosuszyć grawitacyjnie (zazwyczaj przez kilka tygodni) lub za pomocą wentylatorów i skraplaczy wilgoci. Czasami okres oczekiwania na osiągnięcie przez podłoże odpowiedniego poziomu wilgotności jest zbyt długi i nieakceptowalny przez kierownictwo budowy. W takim przypadku należy zastosować jako grunt specjalistyczny materiał o nazwie Hydraseal DPM, odporny na zawilgocenie statyczne podłoża betonowego. Warto jednak skonsultować zastosowane rozwiązanie z Działem Technicznym marki Flowcrete.